Nederlandse Traditie Vereniging Seedorf e. V.

Het is bij jullie zomerfeest hetzelfde als vroeger op de kazerne veel bier drinken

En dan het is oorlog
Als kind verhuisde ik in 1965 naar Duitsland en wel naar het stadje Zeven, alwaar ik tot 1969 verbleef. Mijn vader vertelde mij toen dat we naar Zeven verhuisde, daar hij met andere Nederlandse militairen deel uit maakte van een NATO troepenmacht ter verdediging tegen een eventuele Russische inval. Ik herinner me nog als de dag van vandaag de destijds gehouden NATO alarmen. Diep in de nacht belde dan een militair aan de huisdeur, gekleed in een gevechtspak en helm op. Zijn boodschap, Je vader moet direct naar de kazerne komen, dit is een NATO alarm. Als kind dacht je dan gelijk aan een oorlog met de Russen.
Thans woon ik alweer sinds 2006 in zeven, dit in alle vrede, de Russen zijn vriendjes geworden en de angst voor een oorlog met hen was er niet. We waren een beetje ingeslapen, tot het moment van de inval in de Oekraïne.
Het is oorlog en de wereld ondersteund de Oekraïne. Ik krijg weer het gevoel van vroeger, maar we hadden toch een leger om dat tegen te gaan? Helaas het NATO verdrag staat het niet toe om de Oekraïne te hulp te schieten, immers ze zijn geen lid van de NATO. Gelukkig worden ze nu door de wereld ondersteund met militair materieel.
En dan zit je thuis te piekeren, wat kan ik doen? Tja de eerste 100 euro waren zo overgemaakt, maar het voelde niet goed. Mijn vrouw en ik wilde meer doen, zoals dan onze vader hadden moeten doen als de russen destijds Duitsland waren binnen gevallen. Maar ja we zijn te oud om te vechten. Wat over bleef was het in huis nemen van een vluchteling, wat we dan ook hebben gedaan. We hebben een vluchteling, zijnde een dame uit Mariupol bij ons in huis genomen. Het is dan vreselijk om uit eerste hand te vernemen wat men daar in Mariupol heeft meegemaakt. De bombardementen, het weken lang verblijven in schuilkelders, water en voedseltekort etc. Dan de vlucht uit de Oekraïne, een hachelijke reis die dan naar weken eindigt in Zeven. Alle foto´s e.d. echt vreeslijk.
Wat een eer is het dan om een vluchteling een veilige haven te kunnen bieden, haar te laten delen in onze weelde en luxe, haar rust en veiligheid te kunnen bieden, dit afgezien van de enorme dankbaarheid die wij van haar hebben mogen ontvangen. Het regelen van papieren en het melden bij de officiële instanties was binnen een week geregeld. En dan uiteindelijk voor de vluchteling de rust, waarna de tranen vloeien uit dankbaarheid maar met namen uit dankbaarheid voor een veilig tehuis en veilige haven, waarbij alle emoties van de afgelopen maanden vrij komen.
Dit is dan onze inzet tegen de vijand, we helpen de slachtoffers, het enige wat we als oudere mensen nog kunnen doen in deze verschrikkelijke oorlog.

Ton van Rijnderhoff en Margriet Lohof.

Bedankt voor de koffie en blauwe hap snack. Mooier kon mijn spontane bezoek op de kazerne niet worden. Als dienstplichtige 92-12 bij Rups 41e HRSTL, was ik op een familie weekend na niet meer terug op de kazerne geweest. Maar dit is een prachtig bewijs om de bekende afslag aan de B61 weer eens te nemen, zeker de moeite waard is! Hopelijk tot ziens.

Jezus, wat mis ik dienstperiode te seedorf, de allerbeste kazerne met de allerbeste eenheden. Collegas 42blj, ik mis jullie.

Hallo allemaal in Seedorf groeten van mij en heb met plezier de site bekeken en nog veel bekende namen gezien. Zoals jullie aan mij hotmail adres kunnen zien is m.n. de gezinswinkel nog steeds in mijn gedachten. Heb een heerlijke tijd gehad in Seedorf. Evert

Wij wensen de vereniging een paar mooie Kerstdage, en een beter 2021
Groeten Maria en Hans Lansing

Hallo, blij verrast om deze site te hebben gevonden! Wat een leuke foto's en verhalen. Zodra ik weer eens in Seedorf en omg. ben ga ik 'klein Seedorf" bezoeken. Groeten uit Eindhoven van Dave Muis.

Hallo allen, speciaal Ton,
Goed verhaal en goed te lezen wat je sinds onze schooltijd hebt gedaan en wat je is overkomen. We moeten contacten uit Zeven weer intensiveren. Ff nadenken langs welk kanaal. Deze site of onspwa.nl?

Hallo ik kom toevallig op deze pagina. Grappig dat ik dit zie zelf in 88 gelegerd in seedorf
Na 30 jaar dit tegen kom .toppy

Geacht bestuur en vrijwilligers,
Koningsdag 2019 in klein Seedorf was weer zeer geslaagd, mede door de nieuwe aanbouw. Bij deze wil ik de gehele organisatie en het bestuur bedanken voor hun vele werk. Het is mooi om mee te maken dat Koningsdag door zo veel leden wordt bezocht. De sfeer was prima en de BBQ, zoals gewoonlijk fantastisch. Ik heb genoten, maar toch liep ik er met een dubbel gevoel. Waarom?
In 2009 werkte ik als coördinator Bewaken, Beveiligen en Crisisbeheersing voor de hoofdofficier van Justitie in Oost Nederland. In mijn functie ben ik betrokken geweest bij de voorbereiding van Koninginnedag 2009 in Apeldoorn.
Nu 10 jaar geleden, op 30 april 2009 te 12.00 uur werd ik thuis in Münster (NRW) gebeld door de hoofdofficier met het verzoek direct naar Apeldoorn te komen in verband met een aanslag op de Koninklijke familie bij het monument “ De Naald” in Apeldoorn. Hierbij waren in het publiek al zeven doden gevallen. Een wat later bleek, verwarde man was met zijn auto met hoge snelheid dwars door het publiek en afzetting gereden met de bedoeling de open bus, waarop zich de gehele Koninklijke familie bevond te rammen.
Snel pakte ik mijn spullen, sprong in de auto en reed weg. Als oud hoofdinspecteur van politie met meer als dertig jaar politie-ervaring was ik toch wel wat gewend, maar dit voelde wel erg vreemd aan. Een aanslag op de Koninklijke familie? Al die mensen die overleden of gewond waren! Ondertussen reed ik al handsfree bellend richting Apeldoorn. Vlak na de grens stonden twee motorrijders van de politie Apeldoorn al klaar en reed ik verder onder politie escorte met een snelheid van rond de 180 kilometer naar Apeldoorn. Veel spookte er door mijn hoofd, de voormalig politieman in mij werd weer wakker. Ondertussen was de hulpverlening al snel op gang gekomen. De hoofdofficier had gelijk zijn crisisstaf geactiveerd, waaronder mij als zijn adviseur. In Apeldoorn aangekomen zag ik op het hoofdbureau van politie alleen maar activiteiten. Mensen rende heen en weer, van ruimte naar ruimte. Van een chaos was evenwel geen spraken. Ik melde me bij de hoofdofficier, we namen de eerste zaken door, en ging aan het werk om vele zaken te coördineren dit met een onwezenlijk en vreemd gevoel. En toen kwamen de eerste details en dan weet je dat het ernst is. Dit was het moment waarvoor ik opgeleid was. Nu moest ik handelen, samen met een fantastisch team. Onder leiding van het arrondissementsparket Arnhem werd direct een strafrechtelijk onderzoek gestart. Mijn rol als veiligheidsadviseur en crisiscoordinator bestond op deze Koninginnedag in de eerste plaats uit het adviseren van de hoofdofficier tijdens deze crisis. Ik hield de bevoegdheden tijdens het driehoeksoverleg in het oog met andere woorden: wie (hoofdofficier / burgemeester en hoofdcommissaris van politie) heeft welke rol en welke verantwoordelijkheid? Daarnaast bewaakte ik voor de hoofdofficier de processen. In de loop van de dag werd duidelijk dat de dader alleen had gehandeld. De dader werd na aankomst in het ziekenhuis uit voorzorg onder politiebewaking genomen, daar we niet wisten of de dader alleen handelde. In de nacht van 30 april op 1 mei overleed de dader in het ziekenhuis.
De dag was hectisch, er waren in totaal 8 doden te betreuren, waaronder de dader. Het is echt te veel om op te noemen wat je op zo´n dag moet regelen. Die avond op 30 april bracht mijn minister-president Balkenende, waarvoor ik de jaren ervoor nog gewerkt had, een bezoek aan ons. Het was een hartelijk weerzien onder slechte omstandigheden. De Minister-president liet zich uitvoerig voorlichten. Hierna verliet hij diep geroerd het hoofdbureau van politie in Apeldoorn om een bezoek te brengen aan de slachtoffers in het ziekenhuis die met veel geluk de aanslag overleefd hadden.
In de vroege ochtend van 1 mei ging ik moe en met een zeer triest gevoel over me naar huis. Tijdens de autorit naar Münster kwam de gehele dag weer in mij voorbij. Koninginnedag zou voor mij nooit meer hetzelfde zijn.